* با شاخه گل نسرین ام *
چه شود ؟ ای گل خوشبوی تر ِ نسرینم
شاپرک باشم و بر ساق گل ات بنشینم
تن نیلوفریت پاک به چسبد تن من
شیره عشق تو نوشم به سر ِ بالینم
رخ پائیزی من رنگ شفق خواهد شد
گر به باغ ام به دمد شاخ گل نسرینم
سوسن عشق تو شد گلبزک باغ خیال
سنبل مهر تو آویخته در پر چینم
با تو من وسعت باغم پرم از سوسن و گل
توئی آن عطر خوش یاس چمن آذینم
همه از باغ و گلستان تن گل می چینند
من ز رخسار گل ات روح گلستان چینم
می زنم نغمه «فرهاد »که با خسرو عشق
شهد گلبوسه بنوشم ز لب ِ « شیرینم»
زنگ عقل از سر خود پاک کنم چون «مجنون»
تا در آئینه دل چهره ی لیلی بینم
دیده بر راه صنم دوخته ام در ظلمت
تا د هد عشوه مرا ماه رخ پروینم
می ِ انگوری من پر شده در تُنگ لبت
مستم از جام لب ِ یار قدح آئینم
تاب گیسوی سیه بر سر دوشم بفکن
که از سیه زلف تو چون قوس قزح رنگینم
« اُدلی ام ز آتش هجران تو ای یار بیا
داغ صد لاله شکفت از جگر خونینم
اُدلی = به معنی آتشین در زبان آذری
تر = تازه ، نو ، پر طراوت
پر چین = حصارکی که دور باغ و باغچه می کشند و با گل زینت می دهند
میراسماعیل جباری نژاد
م- اُدلی
