* تما شا گاه گل *
در چمن بشكفته خوش مينا ي گل
يا سمن تا يا سمن پهنا ي گل
مي فشاند ابر هاي سر گران
دانه هاي زندگي در پا ي گل
كرده جلد جلگه ها را خا لكوب
غنچه هاي نورس رعنا ي گل
شيره كش زنبور وحشي مي مكد
شيره از شيريني لب هاي گل
آدم پروانه ها شد بوسه چين
دم به دم از صورت حوا ي گل
مي ربود آهسته زيرك دزد نور
شبنم يا قوتي ي سيما ي گل
قطره خون بلبل مجنون دشت
مي چكد از دامن ليلا ي گل
مي درخشد در زلال عطر ونور
كا كل نازك پر زيبا ي گل
مي كشد طراح ابر نقشه كش
نقشه ي گلدوزي ديبا ي گل
رسته در چين چمن زاران كوه
صف به صف آلاله حمرا ي گل
سفره سبز چمن آذين شده
با حضور حضرت والا ي گل
مي دمد از لا بلاي بوته ها
عطرخوش از دامن رعنا ي گل
گشت مست از عطر لادن ها ي زرد
بلبل خوش نغمه ي شيدا ي گل
در زلال زمزم باران و نور
شسته شد گرد رخ وشولا ي گل
نازنين با بونه هم طنا ز شد
نازم اين ناز وقد با لا ي گل
زورق دل گشته اينك غرق غرق
در شميم وسعت دريا ي گل
مي دهد عطر خدا دامان گل
زنده شد دل با دم عيسا ي گل
ريزد از جام شقايق هاي سرخ
دردي سكرآور صهبا ي گل
نوش نوش اينك بنوشم پا ي گل
باده ها از ساغر مينا ي گل
خواند (اُدلي) عندليب عشق تو
نغمه ها بر قا مت رعـنا ي گل
ميراسماعيل جباري نژاد
م ادلي
