* سرود جنگل *
با واژه ی آزادی لب را به گشا جنگل
فریاد قیام افکن در طاق فضا جنگل
بستند دو صد زنجیر بر گردن آزادی
شیپور رهائی را آور به صدا جنگل
در حسرت آزادی دل ها به عذاب آمد
چون رود روان گشته خون از مژه ها جنگل
عاشق چو فرهادم شیرین من آزادی
از چنگ ددان بستان شیرین مرا جنگل
این قافله ی غافل در خواب قرون مانده
گیتار تکامل را آور به نوا جنگل
در وسعت خاموشی آتش ز تو جان گیرد
زآن آتش تو خیزد خورشید وفا جنگل
انفاس تو سرشار از انفاس مسیحائی
گلبانگ وطن گیرت فریاد رسا جنگل
با غرش شیرانت این زوزه گرگان را
در صحنه گلشن ها خاموش نما جنگل
سر سبزی سیمایت رنگی ابدی دارد
چون خضر مگر خوردی از آب بقا جنگل ؟
تو روح بهارانی ، من نعش کویرستان
از ظلم رهایم ده واز درد جدا جنگل
ادلی زده گر آتش بر خرمن ظلمت ها
در مشعل دل دارد چون نور خدا جنگل
میراسماعیل جباری نژاد
م - ادلی
****
