* بر سـر تربت ما چون گـذری همت خواه
که زیاتگه رنـدان جهان خـوا هـد بود
* حافـظ *
* سـروده شده در آ رامـگا ه حا فــظ *
* سـلا م بـر حا فـــظ *
ا ی دل غـم زده بین تا به کجا آ مده ام
بر سر ِ تربت سلطان وفا آ مده ام
حا فـظ ای بحر صفا بلبل گلزار غـزل
به سـر کوی تو با شور و نوا آمده ام
شهریار غـزل ای زینت گلخانه عـشق
من در این بحر جلا غـرق صفا آمده ام
با گل میخک و با زنبق و آلاله ی نو
با عـروسان چمن پیش شما آ مده ام
ذره ی نورم وبس، وه که چنین رقص کنان
به تجلی گه خورشید ولا آ مده ام
دم به دم نقـل سرشکم چـکـد از چشمه چشم
به قـد م گاه تو با چشم سخا آمده ام
شهر « یار » تو کجا خاک سرای تو کجا
قـسمتم بین ز کجا تا به کجا آ مـده ام
میخک خاک تو را شبنم چشمان من است
خـوش ، که با دامنی از نـقـل وفا آ مـده ام
من به خوناب دل امروز وضو می گیرم
که به آ رامـگه نور و صفا آ مـده ام
این همان گلشن عـشق است که خوابش دیدم
شکر ایزد که در این قـصـر جلا آ مـده ام
به سر خاک تو ای میـر تجلـی گـه عـشق
جون هـَزار سحری نـغمه سرا آ مـده ام
سـینه آ تـشکـده شد چشم گهر بار به بار
سـر به پا « ا ُ د لـی ام » و بهر شفـا آ مده ام
میراسماعیل جباری نژاد
م - اُدلی
هـَزار = بلبل
ا ُدلی = آ تشین در زبان آذری
و تخلص شعری بنده
*****
