* میلاد گل *
آورد مرغ قا صد پیغا م نوبها ران
پر گشت از شقا یق زنبیل سبزه زاران
سیراب شد ز خوان نوشین رحمت ابر
لب ها ی خشک ها مون با بوسه ها ی بارا ن
آلاله جان گرفت ازپیوند خاک و با ران
میلاد گل مبارک بر فرد فرد یا ران
بر خاست با ترنم از عمق تیره خاک
فواره ها ی گلخند از نای چشمه ساران
گلپونه ها ی نوبر با بوته ها ی نورس
روئیده در حریم سر سبز جویبا را ن
در پای سبز کهسار آوای دلنوازیست
آواز با د و بارا ن با سا ز آ بشارا ن
در بیکرا ن صحرا صف صف قطا رگل بین
خا تون گل خوش آ مد در هودج بها را ن
بر رقص ناز نسرین بنواز نغمه ای با د
که آواز خوش برآ مد از نا ی بی قرا را ن
در تخت سبز بستا ن تاج الملوک رعنا
تا جی به سر نها ده چون تاج شهریا ران
با چلچراغ لاله روشن شده است ها مون
سوسن زده است خیمه در شیب کوهسا ران
نا ز خرام آ هو در مخملین چمن گاه
بخشیده جلوه ها بر سیما ی جو کنا را ن
با عطر بکر سوری آغشته با د نوروز
مست از شمیم گلها ست این فوج شا د خوارا ن
در صبحگا ه سیمین پروا ز کوچ درنا ست
پروا ز تا ن شگون با د ای خیل رهسپا را ن
زنبق به رقص نا زی پروا نه گرم بازی
روح ترا نه جا ر ی از نا ی جو یبا را ن
پروا نه ها ی خوش پر گل بوسه ها به چینید
از روی سرخ گل ها با یا د گلعذ ا را ن
هر لاله خود زما نی بوده است گلعذ ا ری
که از شاخ زندگی چید گلچین روزگا را ن
از روی سرخ سوری پر وا نه بوسه تا چید
از چشم مست نرگس ا فتا د نقل با را ن
در آ رزوی آبند این لاله ها ی عا شق
ای ابر گریه سر کن بر حا ل داغد اران
در جا م سرخ لاله تصویر عشق پیداست
آ ئینه دا ر عشقند این قوم رستگا را ن
هر لاله شکفته تمثا ل سربدا ریست
اشکی به ریز «ادلی» با یا د سر بد ا را ن
* میراسماعیل جباری نژاد
م - ادلی
